jueves, 7 de febrero de 2008

Sen sentido

Hoxe teño ganas de escribir, pero non sei qué carallo decir, nin sei se teño algo dentro que aportaros. O caso é que teño gañas de teclear, ten narices a cousa, como se non o fixera durante todo o santo día.

En fin, deixo os dediños bailar mentres a miña louca e cansada cabeciña, intenta desconectar do que parece una temporada que non ten fin.

Estou agotada, os meus ollos non teñen o brillo habitual (con habitual refírome a que brillan na oscuridade ;) ), dóenme os pes e a espalda, teño o cuello do tamaño dun camión, e só sinto que teño que escribilo. Non quero darvos a sensación de estar queixándome todo o rato, mais con toda sinceradade quero gritar que ESTOU FARTIÑA!!

Déume agora por falarvos en galego, e é probable que cometa algunhas faltas ortográficas, pero écheme igual, porque nestre intre sáeme así, tal cual, da alma.

Fareille entón unha pequena homeaxe á miña lingua, á miña terra, que noto que cando teño sono, estou cansada, ou quero mimos, vólvome máis galega que nunca. O tono de voz suavízase, teño tendencia a acaba-las palabras en -iña, -iño, favorecendo ós tópicos (se existen tamén vos digo que será por algo), e o carácter vólveseme máis dulce.

Recordo tempos nos que a xente decía de min que falaba despaciño, nun tono medio e cunha voz mais de muller, e agora, a vegadas, escoitome falar, e...dóume medo carallo! Espero que sexa algo temporal, e que non perdure, porque meus filliños, quero seguir sendo coma sempre fun...inda que non estou moi lonxe da miña persoa, a vegadas semello...un manolo cabreado.

En fin, que simplemente tiña ganas de escribir algunhas palabras, e millor que me saíran en galego, non sexa que esqueza as miñas raíces.

Biquiños e apertas para todos.

L.

3 comentarios:

R y Mc dijo...

Uf... y te parece que el catalán suena mal, eh? Ku ku ku. La verdad es que LEÍDO, el gallego se entiende.

Siempre está bien que recuerdes tus orígenes. Además, seguro que tus amigos se alegran de que sea así. Tenía una amiga de Ibiza que estudiaba y trabajaba en Bcn. Sus amigas ibizencas le rogaban que no dejase que el acento catalán central se comiese a su encantador (horroroso, para mi) acento balear.

Es parte de su identidad, supongo.

:-)

R.

Anónimo dijo...

Laus!
Cambias el aspecto del blog pero no escribes nada!!
Yo entro para leer tus historias y nada....

Musly

R y Mc dijo...

Laura actualiza porfa!! :-)

MC.