lunes, 15 de septiembre de 2008

Morriña

Últimamente, echo demasiado de menos mi casa, mi tierra...mi hogar. No sé si ya he quemado una etapa, no sé si me toca cambiar de nuevo.

A lo mejor es que cada cinco años, tengo que hacer cambios grandes o pequeños, pero cambios al fin y al cabo. La gente confunde la palabra "morriña" con "modorra", que es ese estado en el que entras cuando acabas de comer, pues ahora mismito y desde hace quince días, siento "MORRIÑA", no encuentro mejor explicación para describir el sentimiento que la que sigue:


"Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!..."

Rosalía de Castro
(Cantares Gallegos)

L.

* Este poema tiene una segunda parte que publicaré en breve.

3 comentarios:

Glob dijo...

¡Qué bonito Lauriña! No me acordaba de lo mucho que me gusta Rosalía... y desde luego, no pudiste elegir mejor poema para expresar la morriña.
¿Y si tu nueva etapa estuviera en Coruña...? Yo lo dejo caer por si cuela..Biquiños

Anónimo dijo...

HHOLA LAURITA!
QUE BONITA POESIA.
YO LA CANTO MUCHAS VECES. AHORA TAMBIEN SE LA CANTARE A SABELA PARA QUE VAYA APRENDIENDO COSITAS EN GALLEGO.
TAMBIEN LE CANTO LA DE LA FALDA DE CAROLINA, PERO CON SABELIÑA. JIJI

R y Mc dijo...

Qué bonito Laura...por cierto quizás tenga una propuesta literaria para tí..ya te iré dando detalles

Me gusta mucho el nuevo diseño del blog!

Petonets!!!

MC.