jueves, 7 de febrero de 2008

Sen sentido

Hoxe teño ganas de escribir, pero non sei qué carallo decir, nin sei se teño algo dentro que aportaros. O caso é que teño gañas de teclear, ten narices a cousa, como se non o fixera durante todo o santo día.

En fin, deixo os dediños bailar mentres a miña louca e cansada cabeciña, intenta desconectar do que parece una temporada que non ten fin.

Estou agotada, os meus ollos non teñen o brillo habitual (con habitual refírome a que brillan na oscuridade ;) ), dóenme os pes e a espalda, teño o cuello do tamaño dun camión, e só sinto que teño que escribilo. Non quero darvos a sensación de estar queixándome todo o rato, mais con toda sinceradade quero gritar que ESTOU FARTIÑA!!

Déume agora por falarvos en galego, e é probable que cometa algunhas faltas ortográficas, pero écheme igual, porque nestre intre sáeme así, tal cual, da alma.

Fareille entón unha pequena homeaxe á miña lingua, á miña terra, que noto que cando teño sono, estou cansada, ou quero mimos, vólvome máis galega que nunca. O tono de voz suavízase, teño tendencia a acaba-las palabras en -iña, -iño, favorecendo ós tópicos (se existen tamén vos digo que será por algo), e o carácter vólveseme máis dulce.

Recordo tempos nos que a xente decía de min que falaba despaciño, nun tono medio e cunha voz mais de muller, e agora, a vegadas, escoitome falar, e...dóume medo carallo! Espero que sexa algo temporal, e que non perdure, porque meus filliños, quero seguir sendo coma sempre fun...inda que non estou moi lonxe da miña persoa, a vegadas semello...un manolo cabreado.

En fin, que simplemente tiña ganas de escribir algunhas palabras, e millor que me saíran en galego, non sexa que esqueza as miñas raíces.

Biquiños e apertas para todos.

L.

miércoles, 6 de febrero de 2008

Sucesos Paranormales II

Bueno , bueno, bueno, ¿recordáis a aquel post donde os comentaba el extraño suceso de mi abducción? Pues bien, a lo que me ha pasado hoy, no sé si llamarlo, "suceso paranormal" o "suceso para anormal(léase moi)" porque vamos...

Resulta que había puesto todas mis buenas intenciones en entrar antes hoy al trabajo por una serie de circunstancias que no vienen al caso y de nuevo, no lo he hecho, pero lo "jodido" de todo es que ni siquiera me he levantadao a la hora normal (sobre 7:30h more or less), sino a las 8:00h, ¿por qué? mmmm...no lo sé, he debido apagar el despertador y pasar de todo, ¿por qué? (otra vez), pues...o bien porque estoy muy cansada y no me entero de nada, o porque me entero y paso de todo (no lo creo pero el subconsciente te juega malas pasadas), o porque de nuevo he sido abducida y al puto "visitor" que me rapta se le ha ido la bola y me ha devuelto a mi cama más tarde de lo habitual...sin duda me quedo con esta última opción.

Lo divertido es que la mayoría de las cosas que he hecho hoy, las he hecho sin pensar, estando en la parra, y he ido un "poco demasiado" a tontas y a locas todo el día. Cuando por fin salgo del trabajo y me dispongo a ir a casa, tengo que correr para pillar el metro, y (con un estilo superatlético por cierto, jajajaja, me parto - si pierdo mi sentido del humor lo pierdo TODO-), noto un golpe seco en mi pie izquierdo (qué ironía, verdad?), unido a un ruido brusco...me descompenso durante un segundo, veo algo negro en suelo, lo cojo, y...mierda...ES MI TACÓN!!!

Joder , joder y joder!! Justo lo que necesitaba para rematar el día, jajaja, me parto, resulta que ahora además de estar en la parra, con mi cuerpo dolorido como si tuviera 90 años, con unas ganas de llegar a casa que me muero, encima tengo que mantener mi equilibrio para no caerme hacia el lado izquierdo, jojojojo, es para partirse, sólo falta que cuando salga del gusano metálico, me atraquen, porque vamos, lo/la agarro, le enseño mi tacón y le digo "déjate de tonterías, date la vuelta, bájate el pantalón y lo que lleves, que voy a darte un regalito precioso".

Ay, Dios!! Estoy deseando meterme en la cama y fingir que duermo para decirle un par de cositas (o de tacones), al puñetero "visitor" cuando venga a buscarme.

Keep in touch my friends!!

L.

domingo, 3 de febrero de 2008

A los ex-profesionalios

Sois muchos los que os habéis ganado un trocito de mi alma. Sois muchos los que me habéis hecho pasar muy buenos momentos, los que habéis compartido penas y alegrías desde que os conozco, sois muchos los que estábais cada día en la oficina haciendo que fuese un buen lugar para trabajar y al que no costaba ir porque siempre ocurría algo.

Dos años y medio desde que os conozco y en este tiempo, han pasado tantas cosas y ha habido tantas historias, que me parece una eternidad. Hemos sido una especie de comuna, de lunes a viernes, de 9 a 18, y más de una vez, viernes noche, sábados y domingos...os he visto más en este tiempo que a mi familia y sin duda, hemos convivido como tal. Desayunábamos juntos, comíamos juntos, trabajábamos juntos, y sobre todo nos reíamos juntos.
Os preguntaréis por qué se me ocurre ahora de repente dedicaros unas líneas, os preguntaréis a qué viene esto, pues...sinceramente no lo sé muy bien. Supongo que estaré un poco nostálgica, supongo que echaré de menos veros cada día, supongo que cuando estábais en la oficina, los días eran diferentes a cómo son ahora.

Desde el bar pijo de diagonal (ya no recuerdo cómo se llamaba), al que comenzamos a bajar a la hora del café hasta abandonarlo por el Bolinchón y después de la mudanza por el mravilloso cafè de les paraules, han pasado muchas conversaciones, muchas coñas, muchas risas, algunos cabreos, y alguna que otra lagrimilla...

Recuerdo esos ratos con ilusión porque lo he pasado muy bien, y sobre todo porque he aprendido mucho de cada uno de vosotros, y quiero daros los gracias por haber tocado de un modo especial mi vida. Me acuerdo de ese maravilloso acento argentino que bautizó el bar London & Friends como Bolinchón, y de esos cuidados de la mami-enfermera que siempre tenía historias que contar, y nuevas delicattessen que enseñarme como NESPRESO...de sus encantadoras niñas, de las historias de Maripuri y sus locuras, que me acogieron nada más llegar y con la que descubrí unas pulseras muy especiales (jajajaja, te acuerdas?) ... de ese diseñador locuelo que se ríe del mundo y que es más cotilla que los del tomate, de esa pequeña y revoltosa motorizada y friendsmaníaca que me alegraba el día, de ese creador de ranas papirofléxicas y saltarinas, de ese chico Pantene con sus chistes malos que tanto me hacía reír, de ese transilvano que "eraba" vital en el café y que nos ilustraba con sus conocimientos sobre el mundo, y de ese orco venido de Mordor que no paraba de pegarme patadas en la espinilla mientras me hacía reír a carcajadas...son muchas las cosas buenas que podría decir de vosotros pero no quiero ponerme ñoña, sólo quiero daros las GRACIAS por lo que habéis compartido conmigo.

También me gustaría deciros que os he echado y os echo de menos, puede que no llame, puede que no escriba, pero en la distancia también se quiere y yo os llevo siempre conmigo.

Un biquiño muy grande para todos los ex-profesonalios.
L.

EVE

Y allí estaba, sola sobre su mecedora favorita
manejando los hilos de la fortuna.

Pensaba que llegaría lejos, pensaba que viajaría acompañada,
pero pasaron los años y allí estaba...enormemente poderosa,
tremendamente bella, pero terriblemente sola.

En su cabeza se agolpaban sus inquietos pensamientos,
una y otra vez, se preguntaba por qué, por qué, por qué a mí.

Atormentada por un pasado que no lo lograba olvidar,
atormentada por un presente que del que no podía disfrutar,
atormentada por un futuro que no existía más allá de la pared.

Había disfrutado de todos los placeres de este mundo,
había conocido las mil maravillas del universo,
había disfrutado de las exquisitas mieles del éxito,
hubiera vivido feliz para siempre, sino hubiera sido por...

(Continuará...)

L.